Voor alfacursisten is het leren via expliciete instructie gecompliceerd, omdat zij niet kunnen lezen en vaak een laag taalniveau hebben. Daarbij komt dat zij dikwijls geen scholing of gebrekkige scholing hebben gehad, waardoor ook bepaalde schoolse vaardigheden voor deze cursisten een uitdaging zijn. Voorbeelden hiervan zijn reflecteren op het eigen leerproces en abstract denken. Abstract denken is nodig om de regels achter een taal te begrijpen en vormt in het westerse onderwijs een belangrijk hulpmiddel bij het leren van een taal. Daarbij komt dat alfacursisten niet kunnen terugvallen op schriftelijke notities en er dus een groot beroep wordt gedaan op hun geheugen.

Alfabetiseren is voor anderstaligen een extra uitdaging, omdat het niet niet alleen gaat om het leren van primaire lees- en schrijfhandelingen maar ook over het herkennen van klanken. Om goed te leren lezen en spellen is het belangrijk dat een leerder de klanken van een taal herkent en de juiste klank-tekenkoppeling aanleert: De juiste klank moet aan de juiste letter worden gekoppeld. Voor schrijven is dit precies andersom: De juiste letter moet aan de juiste klank worden gekoppeld. Wanneer de klanken van de moedertaal van een alfacursist sterk afwijken van de klanken van het Nederlands, kan dit de herkenning van Nederlandse klanken en daarmee de klank-tekekoppeling moeilijker maken. Het leren van het Latijns schrift vormt op deze manier voor alfacursisten een extra uitdaging. 

Stel je voor dat jij nooit naar school bent geweest en dat je op veertigjarige leeftijd een in het Arabisch opgestelde brief over je dochter van de huisarts moet ontcijferen. Dat is de uitdaging waar laagopgeleide anders-analfabeten voor staan.

Het uiteindelijke doel

Na het leren lezen en schrijven van letters moet er automatisering optreden, na spellend lezen moet de cursist naar vlot lezen. Ook is het uiteindelijke doel van de alfabetiseringslessen een goed leesbaar en hanteerbaar handschrift ontwikkelen.